Toekomstige compagnon

Kunstenaar Alaa Abu Asad doet al jaren onderzoek naar de plant. Niet zozeer naar de biologische eigenschappen, dan wel naar de culturele en sociologische impact van de 'zwarte lijst van gevaarlijke invasieve plantensoorten' op onze taal en perceptie van de exotische invasieve soorten. Hij onderzocht de beeldvorming en taal die gebruikt wordt om de plant te omschrijven. Zowel in de media als in de regelgeving vond hij meer dan 600 woorden met een negatieve bijklank. Desalniettemin de plant een medicinale werking kent in het land van herkomst, wordt die in het gehele westelijke halfrond geweerd en bestreden. 

En niet geheel onterecht. De plant kent geen natuurlijke vijanden in onze contreien en heeft daarom alle vrijheid om terreinen over te nemen. De krachtige rizomatische verspreiding gaat doorheen beton en de imens snelle groei levert gevaren op vlak van zichten langs spoorwegen en zeekanalen. 

Maar een diepgaand onderzoek bracht nog meer kennis over de plant op, die ondertussen al varianten kent. Zo wordt beweerd dat de plant erosie tegengaat bij overstromingen en door de late bloei een weldaad is voor insecten. 

Wat er ook van zij. Het blijft boeiend om het debat open te houden. En zo stelt Alaa zich de vraag of de plant ook een metgezel van de mens kan zijn en hoe die relatie er dan in de toekomst kan uitzien. 

Deze tekening van de plant is die op de gevel van Timelab prijkt doet ons stilstaan bij aannames van culturele en maatschappelijke exclusie en nodigt ons uit om stil te staan bij de manier waarom we kunnen samenleven met de natuur in de stad in de plaats van ons te wapenen tegen natuurrampen en gevaren. 

Meer over de residentie van Alaa vind je hier.